04. "I nic między wami się nie wydarzyło?"

15 października 2014r – Innsbruck, Austria.

- Nasze wyrazy współczucia – Manuel podsunął duży kufel zimnego piwa, po którym ostentacyjnie spływała złocista kropla, pod sam czubek nosa przygaszonego blondyna. Jego nieobecny wzrok przenikał gdzieś przez okurzoną i brudną szybę usytuowanego w ścianie okna. Brunet cicho westchnął i poklepał go pokrzepiająco po ramieniu, zajmując miejsce naprzeciw.

- Dzięki – mruknął Morgenstern, podnosząc na Fettnera swoje, przepełnione wdzięcznością, niebieskie tęczówki.

- Jak się trzymasz? – spytał dyskretnie, przerywając skrzętną chwilę ciężkiej ciszy, siedzący w kącie i stukający nerwowo palcami o bordowy stolik Hayboeck. Ktoś strzelił kośćmi, a ktoś inny brzdęknął szkłem, jednak wszyscy poczuli ulgę, gdy frapujące i zduszane na wargach pytanie, w końcu padło z ust Michaela.

- Jest dobrze – skłamał, marszcząc czoło i obejmując niespokojnie dłońmi zimy trunek – Wciąż mam Lilly, to jest najważniejsze.

- A Silvia? Co z nią? – Diethart mlasnął, upijając dość spory łyk chmielowego piwa i wlepił w swojego imiennika wybałuszone, brązowe oczyska sponad potężnego kufla.

- Ehmm – zacisnął mocno wargi i przymknął na chwilę obarczone winą powieki, po czym odchrząknął znacząco – Nie zniosła tego najlepiej. Po poronieniu wpadła w depresję. Chciałem zorganizować jej jak najlepszą opiekę i pomoc, ale jej rodzina oskarżyła mnie, że chcę z niej zrobić wariatkę i odcięła mnie od jakichkolwiek informacji. Nie mam pojęcia co się z nią teraz dzieje – wzruszył bezwiednie ramionami.

- Karma to suka, ale zawsze wraca – Kraft zaśmiał się prześmiewczo, jednak w odpowiedzi spotkał się z nieprzejednanym ostrym wzrokiem Koflera, który jedynie pokręcił deprymująco głową – No, co? – żachnął oburzony i przewrócił zniecierpliwiony oczami – Jestem zatrwożony waszą obłudą i krótką pamięcią. Kristina załamała się przez Silvię, a teraz Silvia przez … - umyślnie zrobił pauzę i zawiesił swój głos, po czym rzucił ukradkowe spojrzenie w stronę Schlierenzauera - … przez Jasmine.

Podkreślony i zaakcentowany przez bruneta wydźwięk jej imienia obił się echem w ich głowach. Gregor napiął mięśnie twarzy i zacisnął mocno szczękę, uciekając wzrokiem w bok, co nie umknęło bystrej uwadze Morgensterna.

- Stefan! – warknął Andreas, winszując koledze z drużyny delikatności i taktu, których w jego mniemaniu Thomas winien od nich oczekiwać.

- Przecież Wellinger widział ich w Wiśle!

- Zamknij ten niewyparzony ryj, plotkaro!

- W porządku – blondyn strofował ręką w stronę broniącego go przyjaciela, a jego usta zadrżały w półuśmiechu – On ma rację, Andi.

Pewny siebie, cwaniacki uśmieszek wślizgnął się podstępnie na usta Krafta, który ze swoim triumfującym spojrzeniem mierzył się z tym wrogim rzucanym mu przez Koflera.

- Zaraz wrócę – oświadczył rozbawiony Thomas, kiedy wstając z miejsca, dostrzegł zmieszane miny kolegów i ich przepraszające, za zachowanie swojego kolegi z kadry, przebąkiwanie. Jego charakterystyczna sylwetka skrupulatnie odprowadzana, przez przymrużone piwne oczy niezabierającego dotąd głosu właściciela, zniknęła za rogiem w długim i przyciemnionym korytarzu, prowadzącym do łazienki.

- Zaraz wrócę – cichy pomruk rozległ się nad uchem Krafta.

- A ty gdzie? – zdezorientowany, podniósł swoją głowę na wyprostowaną sylwetkę Schlierenzauera, podążającą śladami Morgensterna – Wracaj!

Szatyn lekceważąc paniczne okrzyki swojego kolegi i kwitując je wywróceniem oczami, wsunął swoje dłonie do kieszeni spodni, kierując się pewnym krokiem w stronę męskiej toalety. Nacisnął na klamkę i pchnął lekko uchylone drzwi, dostrzegając pochylonego nad białą umywalką Morgensterna, przemywającego bieżącą wodą swoją szarą, przemęczoną twarz. Przetarł zamaszyście dłońmi po swojej cerze i oparł dłonie na zimnych krańcach metalu. Pozwalał by zimne strugi opadały mozolnie i pojedynczo z rysów jego twarzy. Poczuł na sobie ten znajomy ciężar spojrzenia i przekręcił głową pod pach. Zderzył się z lekko speszonym Schlierenzauerem, który właśnie zorientował się, jak absurdalnie musiał wyglądać przypatrując się Thomasowi. Blondyn zaśmiał się kpiarsko i pokręcił rozbawiony głową.

- Widziałem się z nią w lipcu Wiśle tylko tych kilka godzin, od tamtej pory nie mam z nią żadnego kontaktu – gdy tylko czujnik zarejestrował jego zbliżającą się dłoń, z metalowej obudowy z mechanicznym dźwiękiem wypełzła karykaturalna postać zielonego, papierowego ręcznika, w które to zbyt przesadnie wycierał swoje dłonie.

- Co?

- Jajco! Przyszedłeś tutaj, bo chciałeś spytać o Jasmine – stwierdził z oczywistością, podnosząc na parskającego szatyna swój wzrok.

- Raczej stwierdzić, że żadnej okazji nie przepuścisz i niczego się do tej pory jeszcze nie nauczyłeś – szatyn z wylewającą się wręcz z ust ironią udawał zatrwożonego i niepocieszonego wygłoszonym przez siebie faktem. Założył ręce na krzyż i przez chwilę znowu poczuł się od niego lepszy, znowu torpedował go swoim oceniającym spojrzeniem pełnym pogardy, zaznaczając swoją wyższość. Musiał przyznać, że nic nie równało się z przyjemnością budowania swojego ego na moralności Morgensterna.

- Inna forma, ale intencja ta sama.

- Mam ją gdzieś, gówno mnie obchodzi – warknął, wykrzywiając usta w grymas. Przez ułamek sekundy jego oczy pociemniały ze złości przeszywającej jego ciałem, aż w jego ciemnych źrenicach można było dostrzec istny ogień.

- Czyżby? – Thomas parsknął śmiechem i uniósł enigmatycznie do góry swoją brew. Dźwięk spłuczki i trzaskające od kabiny drzwi pozostawiły ich przez chwilę w powietrznej walce na nienawistne spojrzenia – I nic między wami się nie wydarzyło? – spytał z powątpiewaniem, kiedy, przyglądający się im z nader narzucającym się zaciekawieniem, intruz w końcu opuścił pomieszczenie – Dobry seks nie jest zły, Gregor. Mógł byś kiedyś spróbować, serio.

- Chyba wolałabym zadzwonić po luksusową prostytutkę, niż korzystać z twoich przechodnich zdobyczy.

- W takim razie dobrze, że Gloria to twoja siostra, bo jej też nie mógłbyś już tknąć.

- Ty sukinsynu! – wrzasnął z niepohamowaną złością, która pchnęła go momentalnie w stronę niespodziewającego się niczego blondyna. Pchnął z furią na ścianę sylwetkę Morgensterna i dopadł do niego, łapiąc kurczliwie obiema pięściami za materiał bawełnianej koszulki - Odpieprz się od Glorii!

- Przecież wiesz, że z twoją siostrą to był tylko jeden raz, który w dodatku dość słabo pamiętam. A może to ona była za słaba? – zmarszczył czoło, ewidentnie rozbawiony i usatysfakcjonowany sytuacją, do jakiej umyślnie i z premedytacją doprowadził. Nie zliczoną już ilość razy doświadczał upokarzania ze strony Schlierenzauera przed niemal każdymi zawodami. Młodszy kolega niejednokrotnie chciał go zdeprymować, wybić z rytmu, zdekoncentrować. Bezceremonialnie i krzty empatii grał mu na emocjach i wrażliwości. Ten cholerny ignorant doskonale wiedział gdzie uderzyć, tak aby najmocniej bolało, więc teraz choć przytwierdzony do zimnych kafelek i czujący na sobie jego wściekły oddech, czuł nad nim niemiłosierną przewagę. Jak nigdy dotąd. Choć nie powinien, to przecież nie w jego stylu, by zniżać się do szczeniackich, aroganckich zagrywek tego buca.

- Zamknij się – wysyczał przez zaciśnięte zęby.

- Nie krępuj się Gregor, uderz mnie – podjudzał i prowokował przyduszonym głosem - Tylko za Glorie czy za Jas? A może za obie?

Momentalnie rozluźnił uścisk, pozwalając blondynowi zaczerpnąć głębszy haust powierza.

- Nie warto na ciebie brudzić rąk, Morgenstern.

7 kwietnia 2014r - Protaras, Cypr.

Ostre promienie słoneczne intensywnie pieściły moją piekącą mnie od ich natarczywości skórę. Jednak to paradoksalnie przyjemne odczucie kontrastowało z moją pękającą na miliony kawałki głową i pulsującym pod czaszką mózgiem, którego to uderzenia nasilały się wraz z wzmożoną aktywnością jednych z cypryjskich, ulicznych decybeli.

- Nie rób mi zdjęć, zdradziecka łajzo – fuknęłam obruszona, kiedy tylko podrażnił mnie dźwięk przesłony w lustrzance, trzymanej w dłoniach Schlierenzauera. Przystanęłam przed marmurową, wielostopniową fontanną, zasłaniając się pokracznie rękoma, jednak mój spóźniony refleks, tym razem mnie zawiódł. Spojrzałam nieufnie na szatyna, który wpatrywał się w swoje dzieło z głupkowatym, wyszczerzonym, żałosnym obliczem.

Chociaż numerem do jego dentysty i ortodonty bym nie pogardziła.

- Powinno trafić na wystawę do galerii z podpisem „Człowiek kac” – zaśmiał się szczerze, kiedy zapowietrzona ze złości, spoglądnęłam na ekran znad jego ramienia.

- Usuń to! – zażądałam nieustępliwie, grożąc mu palcem, spod przymrużonych oczu.

- Żartujesz sobie? – zakpił, ewidentnie się ze mnie naigrywając – Dopilnuję, żeby to zdjęcie ujrzało światło dziennie w jakiś sociel mediach.

- Ty podła karykaturo człowieka! – sfrustrowana, tupnęłam nogą w twardą kostkę – Dawaj to!

Próbując nadaremnie sięgnąć i wyrwać z jego kurczliwego uścisku jego sprzęt, zwróciłam na siebie uwagę chyba wszystkich przechodniów skupionych na niezwykle zabawniej przedpołudniowej atrakcji. Bezskutecznie starałam doskoczyć do wyciągniętej do góry wraz z aparatem ręki Gregora, warcząc niczym malutki rottweiler. Prawdopodobnie sama śmiałabym się do rozpuku z tej przekomicznie wyglądającej sytuacji, ale zawzięcie robiłam wszystko, aby zetrzeć ten irytujący mnie, cwaniacki uśmiech rozczepiony na jego cholernie pociągłej twarzy.

- Nie skacz, bo jeszcze skręcisz sobie …

- Auuuuuuuuć!

- … kostkę.

Westchnął głęboko, ukrywając twarz w dłoniach i kręcąc załamany głową, kiedy ja nie przymierzając syczałam w poczuciu lekkiego dyskomfortu.

- Sierotka – zironizował - Skręciłaś?

- Bynajmniej – wymamrotałam, przysiadając na zimnym marmurowym kamieniu – Źle stanęłam, zaraz mi przejdzie – stwierdziłam rozmasowując delikatnie podkręcone miejsce.

- Na pewno? – uniósł brew z powątpiewaniem, przysiadając obok mnie – Wyglądało …

- Chyba wiem lepiej – weszłam mu bez pardonu w słowo, posyłając piorunujące spojrzenie, na co odchylił się nieznacznie do tyłu, podnosząc ręce w geście kapitulacji. Nagle do moich uszu dotarły przecinające powietrze dźwięki przeciągłych gwizdów, okrzyków mojego imienia i powitań. Wszystkie dobiegały ze strony machających w moją stroną dwój opalonych brunetów w czarnych, przeciwsłonecznych okularach, siedzących pod parasolem, przy stoliku, jednej z restauracji.

- Gwizdać, to ty sobie możesz na swojego psa, ty kutafonie!

- Jas, przestań – Gregor uśmiechnął się lekko i trącił mój wystający środkowy palec prawej dłoni.

- Bo co? Potępiam seksistowskie i uprzedmiotowiające zachowania!

- To są twoi wczorajsi koledzy z klubu, którym postawiłaś kilka kolejek – wytknął mi prześmiewczo, szepcząc do ucha niskim, pociągającym głosem.

Cholera, od kiedy moje ciało reaguje w gorący dzień zimnym, przebiegającym wzdłuż kręgosłupa dreszczem na jego irytujący, zarozumiały ton? To z pewnością jakaś równie upierdliwa, dziwna, czarna muszka dziabnęła mnie w kark.

- Z jakiej niby okazji, byłam taka hojna? – zlekceważyłam dziwne rozedrganie, pytając posępnie i konsekwentnie nie patrząc w jego utkwione we mnie piwne oczy.

- Wczoraj się zaręczyli – jego usta zadrżały w półuśmiechu w reakcji na moje dość ekscentryczne niedowierzanie – Mało co pamiętasz z wczorajszej nocy, prawda?

- Niewiele – przyznałam, kręcąc głową, a jego zawahanie w głosie i wyczekujące spojrzenie, jakoś mi wtedy całkowicie umknęło.

- Więc co pomaga ci na kaca?

- Góry – widziałam, kiedy lekkie zdziwienie na jego twarzy, ustąpiło pokiwaniu z głową z uznaniem.

- To czeka nas mała wyprawa – stwierdził beznamiętnie i przymknął oko od rażącego słońca. Czułam, że to odpowiedni moment.

- Gregor – zaczęłam, przygryzając dolną wargę z niepewności – Przez co Thomas tak bardzo zaszedł ci za skórę?

- Słucham? – zmarszczył czoło, niedowierzając, czy aby jego narząd słuchu czasem nie sprawił mu psikusa i go podle nie oszukał.

- Mówiłeś w Planicy o Glorii …

- Musiałaś się przesłyszeć.

- Skrzywdził ją? On ją skrzywdził, prawda?

Instynktownie, chcąc go zatrzymać przed ewidentnym podniesieniem się, zacisnęłam dłoń na jego umięśnionym udzie, przez co spojrzał na mnie wyraźnie zmieszany. Gdy tylko utkwił swoje na wpół rozdrażnione i zdegustowane spojrzenie na moją rękę, odsunęłam ją niczym oparzoną. Wydawało mi się, iż rozwarł wargi, aby zaoponować przed moją zbyt gwałtowną reakcją, ale szybko odwrócił głowę, tocząc w swojej głowie ewidentnie ciężki pojedynek.

- Morgenstern wziął kiedyś Glorię ze sobą na jakieś wesele – zaczął, po zduszonym westchnięciu – Ostrzegałem go, że jeśli tylko ją tknie to już więcej nie będzie w stanie wykonać skoku – zaśmiał się kpiarsko – Dał mi słowo, ale oczywiście nie wytrzymał, rano nawet nie pamiętał, czy do czegoś doszło, w przeciwieństwie do mojej siostry. Mówiła, że go kocha i jeśli mu coś zrobię, to przestanę być jej bratem – potrząsnął otrzeźwiająco głową i spojrzał na mój lekko zaniepokojony wyraz twarzy – Niepotrzebnie ci to powiedziałem.

Widziałam, że miał do siebie pretensję, że obnażył przede mną swoją słabość i gdy tylko rozwarłam usta, by wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk, przerwał mi dziecięcy głos.

- Przepraszam, czy mogę autograf? – kilkuletni blondynek, mówiący po niemiecku, wypiął się dumnie i wcisnął Schlierenzauerowi kartkę z długopisem.

- Pierwszy, który mnie rozpoznał – filuterny, przebiegły uśmiech znowu dodał szatynowi pewności siebie.

- I ostatni – ostudziłam jego gorący zapęd, gdyż widziałam, jak już puchnie z dumy wraz z każdym oddechem.

- Lubisz skoki? – spytał, oddając mu papier ze swoimi niechlujnym pismem i bazgrołami, które nazywał swoim podpisem.

- Tak, ale wolę piłkę – na jego różowej twarzyczce pojawił się szeroki uśmiech, ukazujący ubytki w uzębieniu.

- Messi czy Ronaldo?

- Wolę Bundesligę – odparł hardo, a ja zaczęłam rozglądać się za jakimkolwiek przejawem, iż w pobliżu są gdzieś jego rodzice – A moim ulubionym piłkarzem jest Lewandowski.

Trochę pokaleczył, ale za bardzo mnie uszczęśliwił, bym mogła mieć do niego pretensję.

- Polska jeden, Austria zero – zaśmiałam się, szturchając niezadowolonego Gregora, zerkającego na mnie zniesmaczonym spojrzeniem.

- Szkoda tylko, że odszedł od nas do Bayernu – zasmucony, zagarnął ręką opadające kosmyki włosów z czoła.

- Jesteś z Dortmundu? – spytałam zaciekawiona.

- Ups, mama mówiła, żebym nie mówił obcym gdzie mieszkam – pacnął się w czoło z otwartej ręki.

- Mąż mojej kuzynki gra w Borussi, Piszczek, kojarzysz?

- Pewnie, znam wszystkich! To kolega mojego wujka, Erika. On też tam gra! – krzyknął rozentuzjowany, a wszystkie moje mięśnie gwałtownie się spięły.

- To jakiś pojedynek na znajomości? – wtrącił zjadliwie skoczek, utyskując na brak zainteresowania swoją przecież zbyt rozpoznawalną osobą.

- Wujek miał ostatnio poważną kontuzję, ale już kończy rehabilitację i zanim wróci na boisko, zabrał mnie i mamusię na krótką wycieczkę.

Nagle poczułam, jak wielka gula stanęła mi w gardle, a niesforne dłonie zaczęły się pocić.

- Hej – zaczął wyliczać Szchlierenzauer na palcach - ja jestem mistrzem świata, zdobywcą kryształowej kuli…

- Nawet tutaj są! – mały klasnął radośnie w rączki.

Muszę uciekać.

- …wygrałem Turniej Czterech Skoczni i mistrzostwa w lotach, a ten twój wujek to w ogóle coś zdobył?

- Mamooo, wuuuujku! Tutaj jestem! – zaczął skakać i machać do pary stojącej dosłownie kilka metrów dalej.

- Dobra mały, zjeżdżaj!

Za późno.

Jego lustrujące mnie w otępieniu spojrzenie, powoli rozrywało mi płuca.

Nie wiem co miałam odczytać z ruchu jego ponętnych, malinowych warg, ale coś niemiłosiernie ukuło mnie boleśnie w żebrach. Serce biło mi jak oszalałe, łomocząc tak głośno i mocno, jakby chciało wydrzeć się z klatki piersiowej, wraz z każdym krokiem bliżej, sunącego co raz szybciej w moją stronę o jednej kuli średniego wzrostu blondyna.

Nie wiem tylko skąd znalazłam w sobie siłę, by wstać i bez zastanowienia ruszyć przed siebie pewnym krokiem, pozostawiając za sobą osłupionego Durma i zdezorientowanego Schlierenzauera.

20 listopada 2014r. – Klingenthal, Niemcy.

- Panie Prezesie mówiłam panu, żeby nie dzwonił pan na ten numer – syknęłam do telefonu, przyciszonym, konspiracyjnym tonem, skrzętnie rozglądając się po korytarzu – Słucham? A skąd mam wiedzieć, że nie jestem na podsłuchu? – wytknęłam oburzona do aparatu, sunąc w basenowych klapkach, do mojej pomarańczowej szafki – Nie, nic konkretnego jeszcze nie wiem – wzruszyłam bezwiednie ramionami i przytrzymałam telefon ramieniem, aby móc swobodnie rozpiąć plecak wrzucony do szafki - Obóz jak obóz. Motoryczny. Robili to co my. Rolki, deski, płyta mocy, siłownia, sala, siatkówka. Może mają lepszy sprzęt, to tyle – streściłam zwięźle, mamrocząc niewyraźnie - Musimy się spotkać po zawodach – zaordynowałam - No co, miałam im dać przecież jakieś ochłapy, a na razie podchodzą do mnie z dystansem – starałam się przekonać oponującego po drugiej stronie Tajnera, który wyraził dezaprobatę dla mojego pomysłu - Jak mam się od nich czegoś dowiedzieć, to muszę wzbudzić ich zaufanie – wywróciłam zniecierpliwiona oczami - Do usłyszenia.

Szybko nacisnęłam czerwony klawisz na ekranie, słysząc znajome męskie, tubalne głosy i wrzuciłam zręcznie aparat do jeden z przegródek, starannie zapinając błyskawiczny zamek.

- Z kim rozmawiałaś? – półnagi Andreas Wellinger z dźwięcznym hukiem obił swoim ramieniem metalową szafkę i ściągnął brwi, parząc na mnie nieufnie.

- Z przyjaciółką – przełknęłam głośno ślinę, siląc się, aby mój głos zabrzmiał naturalnie i spokojnie.

- Mam nadzieję, że mnie nie zdradzasz – mruknął ponuro, chwytając za niesforny kosmyk moich włosów i zakładając go za ucho - Zdążyłem stęsknić się za tym widokiem – pochylił się nade mną, otulając swoim słodkim oddechem - Ciebie w bikini – czułam na sobie jego lustrujące i rozbierające spojrzenie, a jego świdrujące z pożądania niebiańskie tęczówki i niestosowna bliskość, wstrzymywały w moich płucach oddech, przesiąknięty jego nieprzyzwoicie intensywnym zapachem. Nieme westchnięcie zamarło na jego pełnych, dużych i kształtnych wargach.

- Andi, nie zawstydzaj mnie – speszona i zastygła w bezruchu, spuściłam głowę i wbiłam zawstydzony wzrok w czubki swoich palców.

- Oceń proszę swoim fachowym okiem – onieśmielił mnie swoim aksamitnym wzrokiem, uśmiechając się dziarsko - jak myślisz, powinienem bardziej przycisnąć na siłowni? – jego dłoń chwyciła za moją rękę i usytuowała ją na jego, umięśnionym brzuchu. Wypuszczając cicho powietrze, zerknęłam na jego spięte mięśnie, których zarys doskonale czułam pod swoimi opuszkami. Cholerny gówniarz. Zbyt bezczelnie zaczyna sobie ze mną pogrywać. O ile w walce z niemieckim związkiem, mam za plecami Apoloniusza i całą jego świtę, o tyle w walce z Wellingerem, po kłótni z Kotem, jestem zupełnie bezbronna.

Do moich uszu docierały co raz głośniejsze gromkie i szorstkie śmiechy, które ucichły wraz z charakterystycznymi krokami tuż za moimi plecami. Blondyn oderwał ode mnie wzrok i przerzucił go gdzieś ponad moją głowę, a w kącikach jego ust pojawił się mały grymas.

- Nie za szybko przyjechaliście? – spytał, a w tonie jego głosu dało się wychwycić okraszony pretensją zarzut. Odskoczyłam od Niemca jak poparzona, obracając się przez plecy.

- Zawsze tak przyjeżdżamy – odparł z oczywistością zdziwiony Kraft, następnie obrócił się na pięcie i kołysząc biodrami, podreptał w stronę przebieralni.

- Pośpiesz się, Jas – niski, pociągający głos Andreasa zamruczał nad twoim uchem, bym po chwili mogła obserwować jego umięśnione plecy, znikające gdzieś za ścianą.

Popycham drzwiczki drżącymi dłońmi, trzaskając zbyt głośno szafką, a to wszystko spowodowane jest przez osądzające mnie spojrzenie, stojącego obok Schlierenzauera. Spoglądam na jego profil zatrwożona, lustrując jego dawno nie widzianą sylwetkę przeciągle. Idealnie pociągła, gładka twarz, idealnie długie rzęsy okalające piwne tęczówki, idealnie ułożone, nieco przydługie, brązowe włosy. Idealny pieprzony pan wszystkiego. Czułam się, jakby ktoś niespodziewanie podał mi dożylnie środek zwiotczający mięśnie.

- Chciałem cię przeprosić, po tym co dowiedziałem się od Maćka na temat Durma – zaśmiał się z politowaniem dla samego siebie, po czym podzielił się ze mną swoim pochopnie wyciągniętym wnioskom – Pieprzyłaś się w Wiśle z Morgim, teraz dajesz dupy Wellingerowi? – warknął i niespodziewanie nawet dla samego siebie, pod wpływem nieznanego dla mnie impulsu, który nim kierował, stanął naprzeciw mnie i oparł swoje dłonie po obu stronach mojej głowy - Staczasz się z sezonu na sezon.

- Wyjaśnijmy coś sobie Schlierenzauer – rzuciłam rozdrażniona na bezdechu - Gówno ci Maciek powiedział i gówno o mnie wiesz – lustrowałam z niezrozumieniem jego pogardę wymalowaną na opalonej twarzy - Ty masz mnie za dziwkę, a dla mnie jesteś gburowatym i zarozumiałym chamem! Nie będę ci udowadniała, że jest inaczej, bo przestało mi zależeć na tym co o mnie myślisz – prychnęłam, wykorzystując chwilę jego zdezorientowanego spojrzenia i trąciłam jego łokieć, uwalniając się z kleszczy.

- I jeszcze jedno – przystanęłam przed nim, ściągając brwi i kiwając twierdząco głową - Może miałeś rację, może jesteśmy z Morgensternem siebie warci, ale tak już jest, że niegrzecznych chłopców się kocha, za grzecznych wychodzi, a gównianych się zostawia. Widzisz? – parsknęłam ironicznie - Nawet twoja idealna Sandra to zrozumiała.

- I według ciebie, dlatego do mnie wróciła? – zastąpił mi drogę, a jego błyskotliwe spojrzenie wyraźnie mnie poraziło. Zachłysnęłam się powietrzem, a moja rozdziawiona ze zdziwienia buzia, wyraźnie go rozbawiła.

- Wspaniale! – zamrugałam kilkukrotnie, zaskoczona jego słowami - Idealnie do siebie pasujecie. Obydwoje zimni, wyrachowani, egoistyczni. Życzę – zawahałam się przez moment, po czym rzuciłam zjadliwie - szczęścia.

Ruszyłam przed siebie, przepychając go ramieniem i nie wiem dlaczego wydawało mi się, że pozostawiłam go tam z piętrzącą się w jego źrenicach satysfakcją i rozciągającym się butnym uśmiechem.

Porażka, w przeciwieństwie do sukcesów naszych w Japonii.