12. "Więc ściągnij już te rękawice i przestań ze mną walczyć"

- Nie chcesz odebrać za mnie? – zaproponowałam nagle i bezmyślnie, z cichą nadzieją przełamującą cienki, niepewny głosik i przerywając tym samym zastygłą ciszę, zamąconą jedynie dźwiękiem wydobywającym się z mojego wibrującego na drewnianym stoliku telefonu. Blondyn uniósł pytająco do góry swoją prawą brew, zerkając wątpliwie na mój wyświetlacz ukazujący twarz Schlierenzauera.

- Może stary Andi by to zrobił i miałby z tego satysfakcję – szczery, zawadiacki uśmiech zagnieździł się w jego kącikach warg – Ale teraz chyba już nie – podniósł na mnie swoje zatroskane błękitne tęczówki, zgasił radość na twarzy i pokiwał przecząco głową dla potwierdzenia wagi swoich słów.

- Och, rozpoczęliśmy już okres dojrzewania – cmoknęłam z nieco przekłamanym uznaniem, szybko zapominając o nękającym mnie telefonami Austriaku, na co mój opanowany rozmówca żachnął się, uśmiechając nad wyraz spokojnie i przy tym zupełnie do niego niepodobnie.

- Udowodnię ci, że okres dojrzewania mam już dawno za sobą, pozwól mi tylko zdjąć koszulkę i … - Wellinegr ożywił się znacząco, wykonując niezręczny ruch ortezą, jakby ta skutecznie przeszkadzała mu w szybkim pozbywaniu się odzieży.

- Cofam to! – podniosłam lamentujący krzyk, który pozostawił go na ułamek sekundy w bezruchu, zamarłym niczym figura młodego, greckiego boga z opinającą koszulką na wysportowanym ciele. Swoim atakiem paniki, wywołałam u skoczka jedynie satysfakcjonujący chichot. Dałam się podpuścić i wpędzić w maliny, niczym niemowlak, a strach i przerażenie, które pętało się w moich oczach, na pewno długo zapadnie w jego doskonałej pamięci.

- Nie odważyłbym się tak cię onieśmielać, mogłabyś się jeszcze nie powstrzymać swoich skrywanych pragnień, a ja niestety … muszę teraz uważać i nie wykonywać gwałtownych ruchów…

- Andreas! – wycedziłam przez zaciśnięte zęby, sugestywnie rozszerzając oczy.

- Już, skończyłem – uniósł zdrową rękę w geście kapitulacji i odchrząknął znacząco, kiedy tym razem pod wpływem wibracji, mój telefon niespokojnie drżał na andreasowym stoliku mrugając na przemiennie kolejnymi powiadomieniami nieodebranych połączeń i przychodzących wiadomości.

- Co zamierzasz teraz zrobić? – jego ciche, melodyjne westchnięcie i spokojny ton głosu, tak bardzo kontrastowały z tornadem sprzecznych uczyć i piętrzących się myśli w mojej głowie, które spowodował swoim pytaniem.

- A mam wybór? – parsknęłam wymownie, a niesforny kosmyk włosów uniósł się wraz z wydychanym z najgłębszych zakamarków płuc zbolałym powietrzem nad moim czołem.

- Oj, to go bardzo zaboli, Jas – cmoknął znacząco, tłumiąc w kącikach ust rozciągający się satysfakcjonujący uśmiech.

Nie czułam w Andreasowym melodyjnym głosie zatroskania, a nawet mogłabym przysiąść, że wyczułam namacalną płomienną, nieposkromioną lecz dobrze ukrywaną wewnętrzną radość.

Blondyn patrzy na mnie z wyraźnym powątpiewaniem, kiedy kręcę głową z nad wyraz nerwowym rozbawieniem.

 - Dla niego to tylko taka gra, zabawa …

- A dla ciebie to coś więcej, prawda? – spotykam się w przestrzeni z jego przeszywającym, pełnym bezprawnej pretensji nasączonym błękitem spojrzeniem i w tej chwili nie wiedziałam, szczerze zwątpiłam, czy w tej rozgrywce wciąż jest moim sprzymierzeńcem, czy już wrogiem.

Spuszczam wzrok, zawieszam go gdzieś w martwym punkcie usilnie zastanawiając się nad odpowiedzią na pytanie, na które nie potrafię znaleźć odpowiedzi, a wymowna cisza narastająca warstwami pomiędzy mną, a Wellingerem staje się niemym potwierdzeniem. Nawet nie dostrzegam jak Andreas wysuwa z kieszeni swojego iphona i wzdycha ciężko z wyraźnym grymasem na twarzy.

- Sam nie wiem dlaczego to dla niego robię – wymamrotał pod nosem na tyle niewyraźnie, abym go nie zrozumiała, jednak usłyszała.

- Coś mówiłeś? – wyrywam się z marazmu, w jaki popadłam zanurzając swoje myśli gdzieś pod powierzchnię swoich głęboko skrywanych uczuć, niepewności, strachu i lęków.

- Tak – wymusza na sobie uśmiech i nerwowo przeplata kciuki – Tak w ogóle – zamyślił się na chwilę i rzucił z mało inteligentnym spojrzeniem - To gdzie spędzasz święta? W domu, z Maćkiem?

Mam nadzieję, że nie zdradza mnie nerwowym uśmiech, zbicie z pantałyku, zakładam maskę i kłamię jak z nut, jestem przekonywująca i opanowana jednocześnie. W ogóle nie przerażona perspektywą spędzenia tego magicznego, rodzinnego czasu zupełnie sama. Opuszczona przez wszystkich najbliższych w dzień, który prześpię i jak najszybciej wymarzę z pamięci.

Iskrzący od intensywnych promieni słonecznych śnieg trzeszczał pod naporem jego ciężkich, mozolnych kroków, którymi sunął po już dobrze wydeptanej ścieżce. Gryzące go sumienie i niespokojne myśli wciąż nie dawały mu spokoju. Utwierdzał się w przekonaniu, że jego dedukcja i przeczucie go nie mylą i Jaśmina spędza święta w domu Piszczków. Z założonym na głowie kapturem od kurtki, pociągał zaczerwienionym nosem i dopiero wchodząc na teren parkingu podniósł spuszczoną dotąd głowę. Schlierenzauer z założonymi rękoma, oparty o maskę jego auta, cierpliwie i z rozkoszą oddawał się blaskowi zimowego słońca, choć to mróz skutecznie szczypał jego policzki.

- Jezu, Gregor, co ty tu robisz? Bo raczej nie czekasz na mnie, żeby złożyć mi życzenia – zniecierpliwiony polski skoczek, poprawia pas od torby na ramieniu  szeleszcząc przy tym breloczkami przywieszonymi do kluczy od samochodu.

- Spokojnie, zajmę ci tylko chwilkę – zapewnia cierpliwie, a z jego spierzchniętych ust wydobywa się obłoczek pary.

- Oby, wiesz śpieszę się, bo jak każdy wracam do domu na święta i nie chcę stać w korkach do piosenki Mariah Carey! Zlituj się! – przetarł zmęczoną twarz dłonią i westchnął już nieco poirytowany Maciej, który dopiero co musiał łgać i okłamywać przez telefon własną matkę, że Jaśmina wyjeżdża na święta do Dortmundu i dla odmiany w tym roku nie usiądzie z nimi przy Wigilijnym stole. Choć nie miał poza przeczuciami żadnej pewności.  Nie potrafił jej jeszcze wybaczyć, nawet teraz i nie miał zamiaru siedzieć z nią przy wspólnym stole, gdzie mieliby podzielić się opłatkiem i złożyć nawzajem życzenia. Za bardzo zabolały go te słowa i jak zadra utkwiły gdzieś głęboko w krwawiącym sercu.

- Chodzi o Jas – zmiażdżył usta, uciekając nieco speszonym wzrokiem gdzieś ponad sylwetkę młodego, polskiego skoczka.

- Robisz się monotematyczny, wiesz? –  raczej stwierdził z przekąsem, kiwając przy tym głową z dezaprobatą, jednak Gregor puścił tą uwagę mimo uszu, skupiając się jedynie na swoim celu, nie bacząc na konsekwencje. Tego, że zamiast dopiąć swego poprzez podstępny, misternie ułożony plan, obszyty równie błyskotliwą intrygą, to za bardzo się odkrywa i zrobi z siebie melodramatycznego desperata. Zupełnie nie dbał już o pozory i swój tak skrzętnie budowany wizerunek, który krył się za wysoko zbudowanymi murami.

- Widzisz, ona nie odbiera ode mnie telefonów … -

- Widocznie ma jakiś powód – Kot przewrócił niecierpliwie oczami, wypuszczając z poirytowaniem zgromadzone powietrze nosem.

- Gdybyś widział się z nią na święta, czy mógłbyś jej przekazać, że …

- Jaśmina spędza Wigilię u swojej kuzynki w Niemczech, więc nie będę się z nią widział. Coś jeszcze? Nie? To wesołych świąt!

- Jesteś pewien?

- Co cię to wszystko obchodzi, co? – żachnął się wyraźne poddenerwowany, lecz w tonie głosu można było wyczuć zmęczenie - Czego ty od niej chcesz, Gregor? – napięcie nie schodziło z stężonej miny Macieja, a ciemne źrenice świdrowały pretensjonalnie Schlierenzauera niemal na wylot.

- Martwię się o nią – wydukał ściszonym głosem, który uwiązł mu w gardle. Ewidentnie zakłopotany odpowiedzią na ostrzeliwujące go pytanie, nerwowym ruchem poprawił swoje nienagannie ułożone włosy.

 Martwisz – powtórzył za nim niczym echo, pokiwał z przekłamanym uznaniem głową i zadumał się na dłuższą chwilę - Co ty w ogóle o niej wiesz, żeby się martwić? – spytał kpiarsko - Może nawet w końcu strzelisz sobie z nią ten romansik, ale wiesz co? To i tak nie potrwa długo.

- A ty? – parsknął Austriak, wymierzając w swojego rozmówce pretensjonalne spojrzenie i przywdziewając oskarżycielski ton - Zgrywasz się na takiego przyjaciela, a zostawiłeś ją całkiem samą z tym całym bałaganem tutaj.

- Och, w takim razie dobrze, że ma ciebie, na pewno robisz to za darmo – Kot wyraźnie poddał to zdanie kąśliwej wątpliwości - Widzisz nawet nie powiedziała ci, dlaczego jesteśmy pokłóceni, a twojemu koledze Mogrensternowi już tak – oparł dłoń o jego ramię, bynajmniej nie koleżeńsko - Od niego na pewno odebrałaby ten telefon, może spróbuj – powiedział z pełnym przekonaniem, uśmiechając się nieco cynicznie. Nazwisko byłej już gwiazdy skoków, wciąż działało jak przysłowiowa płachta na byka i rozsierdziło wewnętrznie Gregora. Jednak tym razem zacisnął mocno szczękę i dłonie w pięść, aż do zbielałych kłykci.

- Czułeś do niej kiedyś coś więcej, prawda? – szatyn pokiwał głową z niedowierzaniem – Tak, przecież to oczywiste – uśmiechnął się lekko pod nosem, kwitującym tym żałośnie oczywistość, którą jakby nie potrafił nigdy wcześniej dostrzec - Została ci tylko przyjaźń, bo wiedziałeś, że nie jesteś dla niej wystarczająco dobry i nigdy nie będziesz.

- Mylisz się i nie masz pojęcia o czym mówisz. Chociaż w jednym się z tobą zgodzę, nigdy nie będę dla niej wystarczająco dobry, ale wiesz co? Ty też nie Gregor i dobrze o tym wiesz – żachnął się z cierpkim uśmiechem na wąskich ustach, widząc jak pewność siebie na twarzy austriackiego skoczka powoli znika, a na zbolałym obliczu rysuje się konsternacja i niepewność. Maciej pokiwał głową z pogardliwym niedowierzaniem i parsknął wymownie otwierając drzwi swojego samochodu ostatni raz zerkając ostentacyjne w gregorowe tęczówki wypełnione przekonaniem, że słowa Kota są do bólu prawdziwe.

Wypełniająca mnie po krańce nerwów nienazwana tęsknota paliła skórę, a samotność obejmowała mnie szczelnie swoimi ramionami tak, jak w kominku suche drewno płomienie. Za oknem śnieg zdawał się prószyć w rytm świątecznych kolęd, których dźwięki wydobywały się ze zgiełków rodzinnych domów, wypełnionych ciepłem, życzliwością i zapachem wigilijnych potraw. Dźwięczne śmiechy zebranej przy stole rodziny przebijały framugi okien i unosiły się po nie zamąconej dźwiękami aut zasypanej ulicy. Nie potrafiłam już tęsknić za rodzicami, których nawet nie pamiętam, czy bratem, z którego nagłym i niespodziewanym odejściem zdążyłam się już dawno pogodzić. Żalu nie czułam do żyjących, mojej bratowej, która pozostawiając w moich dłoniach pośmiertne odznaczenie po swoim mężu wyjechała z małą Klarą z Europy, aby znaleźć ukojenie i spokój ani do Ewy, która przecież już dawno wyrosła z roli starszej kuzynki opiekującej się nastoletnią Jaśmikną.

Czy mogłam mieć żal do Maćka, że wciąż mi nie wybaczył? Ten frazes o świątecznym zapominaniu swoich win możecie sobie wsadzić pomiędzy bombki a światełka. Może było mi z tego powodu trochę przykro, może właśnie przez to ściskałam mocno piekące od napływających do oczu łez, powieki. Może właśnie tęskniłam za tymi latami zanim zostałam wciągnięta w całe to skoczne bagno, które wywróciło wszystko do góry nogami. Miałam go wtedy przy sobie i nic nie było nas w stanie poróżnić. Może dalej wysłuchiwałabym jego werterowskich cierpień, a on wciąż jak zbrojny rycerz ochraniał przed popadaniem w wyimaginowane melancholijne stany. Może bycie z powrotem silną, twardo stąpającą po ziemi i wciąż walczącą o samą siebie właśnie mnie pokonało. Może po prostu chciałam poczuć się słaba w ramionach, które akceptują wszystkie moje wady, gdzie nie muszę ciągle czegoś udowadniać, udawać kogoś kim wcale nie jestem. Dobić do przystani, zacumować, złapać krótki oddech i po prostu zacząć żyć z dala od fałszywych uśmiechów, sztucznych relacji, próżnych przyjemności i pustych frazesów.

Dzwonek, przeciągły melodyjny, odbijający się echem w mojej głowie i ścianach salonu. Naciągam duży sweter na nocną koszulkę i podnoszę się mozolnie z wygodnego fotela sunąc bosymi stopami po zimnych panelach. Może to jednak Maciej zagryziony przez wyrzuty sumienia przemówi ludzkim głosem? Może kolędnicy, którzy pewnie jeszcze ponad miesiąc temu przebrani byli za chodzącą śmierć, chcieli wyłudzić cukierka, grożąc przy tym psikusem. Może samotny, zabłąkany wędrowiec, dla którego powinnam mieć przyszykowane dodatkowe nakrycie na stole?

Pociągam za klamkę, otwierając na oścież mahoniowe drzwi i zamieram w momencie w którym serce niemal chce wyskoczyć z mojej klatki piersiowej. Nawet w panującym półmroku bezbłędnie rozpoznałam charakterystyczny kształt jego sylwetki. Nie potrafię wydobyć z siebie dźwięku, źrenice rozszerzają się do niebotycznych rozmiarów, a zapach jego perfum skutecznie roztroił moje zmysły.

- Wpuścisz mnie do środka? – jego melodyjny cichy szept, nasączony nieśmiałą nadzieją, jeszcze mocniej zawiązał niewidzialny supeł w gardle. Nie czekając na moje przyzwolenie wyminął mnie w progu i pozwolił zamknąć za sobą drzwi. Przekręciłam zamek w drzwiach i wciąż czując ciężar jego spojrzenia na swoich plecach, odwracam się z przerażającą niepewnością w swoich tęczówkach.

Resztkami sił powstrzymałam się przed wspięciem się na palce i przeczesaniem z płatków śniegu jego brązowych potarganych przez wiatr włosów, a następnie zsunięcie wierzchu swojej dłoni na jego zaczerwienione od mrozu gładkie lico.

- Co ty tutaj robisz, Gregor? – spytałam niemalże bezsilnie, wzdychając przy tym ciężko, zupełnie znużona i zmęczona pozorami, ciągłym rozgrywaniem, udawaniem i powściąganiem emocji.

- Nie odbierałaś ode mnie telefonów i nie odpisywałaś na moje wiadomości, więc przyjechałem tutaj – zmiażdżył usta w wąską kreskę, jakby rozważając i ważąc uważnie słowa, których nie miał wcześniej przygotowanych - Wstałem od rodzinnego wigilijnego stołu, bo … - urwał z wciąż rozwartymi, miękkimi wargami, spoglądając na mnie zbolałym spojrzeniem - Bo to przecież tylko zwykły flirt, gra i zabawa.

- Przestań! – przerwałam mu, czując sączącą się ironie. Chciałam powiedzieć jak bardzo swoją samą obecnością tutaj, skutecznie miesza mi w głowie, lecz jedynie bezsilnie zacisnęłam mocniej powieki.

- Stefan nie miał pojęcia o czym wtedy mówił – jego słowa i melodia głosu rozbijały we mnie kolejne niepewności i zwątpienia - I szkoda, że Manuel nie opowiedział ci o całym kontekście tej sytuacji – prychnął, kręcąc głową z dezaprobatą i uciekając wzrokiem w pustą przestrzeń.

- Jeśli to wszystko co chciałeś mi powiedzieć, to niepotrzebnie się fatygowałeś.

- Nie chciałem, żebyś była dzisiaj sama, Jas. Ale jeśli naprawdę to wszystko nic dla ciebie nie znaczy, to faktycznie powinienem już pójść – nie waha się ani przez chwilę i z zawiedzionym wyrazem twarzy obraca się delikatnie na pięcie.

- To wszystko, czyli co tak naprawdę? – prycham z rozbawieniem i marszczę czoło, tak bardzo chcąc zatrzymać go tymi prowokacyjnymi słowami.

- Może to, że nie potrafię już przejść obok ciebie obojętnie – odparł bezsilnie, rozkładając bezradnie ręce, rozciągając przy tym swoją rozpiętą, puchową kurtkę, którą już po raz kolejny zdzierałam z jego sylwetki w swoich myślach.

- Tak? A ja nie potrafię przejść obojętnie obok wszystkich twoich gierek, Gregor.

- Ale ja w nic nie gram – wycedził przez zaciśnięte zęby i załapał nadgorliwie za moje nadgarstki, jednak kiedy tylko spojrzał głęboko w moje zaniepokojone tęczówki, rozluźnił nieco uścisk – Czy ty tego nie widzisz? – jego słodki oddech owinął moją twarz, a piwne tęczówki odbijały blask usytuowanej w kącie lampy – Nie mogę zdzierżyć tego, że przespałaś się z Morgensternem w Wiśle, nie po tym co zaszło miedzy nami na Cyprze, Jas. Nie chcę nawet myśleć o tym, że on Cię kiedyś miał, że ty go chciałaś. Nie masz pojęcia jak bardzo dręczy mnie myśl, że ten cały Erik wciąż jest dla ciebie ważny i jak bardzo wkurwia mnie ten Wellinger.

- Gregor… - ucisza mnie jego miękki palec przyłożony subtelnie do moich drżących warg.

- Nie zostawię cię samej z tym syfem, słyszysz? – opiera swoje czoło o moje, a niespokojne dotąd bicie mojego serca, dostosowuje swój rytm do jego miarowego oddechu - Nie pozwolę, żeby podstarzali intryganci rozgrywali cię w swojej brudnej grze. Więc ściągnij już te rękawice i przestań ze mną walczyć, Jas.