00. "Coś mi tu śmierdzi i to już na pewno nie jest pot Apolla "

Lipiec 2014.

Wydycham głośnym, zduszonym parsknięciem wezbrane powietrze z najgłębszych zakamarków płuc. Siedzący naprzeciw mnie, za swoim ciemnobrązowym biurkiem w stylu retro, Apoloniusz Tajner podniósł głowę znad zapełnianych jego niechlujnym pismem ryzy kartek, siląc się na uspokajający uśmiech. Dźwięk trzepoczącego, zasilanego mechanicznie wiatraczka, usytuowanego w kącie dusznego pomieszczenia z przesłoniętymi oknami, skutecznie wypełniał niezręczną ciszę, w której prezes czuł się nazbyt komfortowo. Zniecierpliwiona odgarnęłam mokre i przyklejone do mojego czoła kosmyki włosów, jakbym odganiała upierdliwą muchę brzęczącą mi nad głową, co mój pracodawca skwitował buńczucznym uśmiechem pod nosem. Nie moja wina, że w ich zakichanym biurze zepsuła się klimatyzacja, kiedy na zewnątrz leje się z nieba istny żar, a temperatura w cieniu przekracza czterdzieści stopni Celsjusza.

Irytujący dźwięk, który wyrwał mnie z ponownego i skrupulatnego liczenia kropel potu na czole Tajnera, zamilkł, gdy ten nacisnął odpowiedni guzik i połączył się ze swoją sekretarką.

- Pan trener Łukasz Kruczek do Pana Prezesa – oznajmił ćwierkający, łagodny głos siedzącej kilka metrów za mahoniowymi drzwiami kobiety.

- Proszę wpuścić.

Jezuniu, skończmy tą szopkę.

Apoloniusz był na szczęście zbyt zajęty odpowiedzą do aparatu niskim i pociągającym głosem, aby zauważyć moje teatralne wywrócenie oczami.

- Witaj Łukaszu.

- Witam panie prezesie - siwy mężczyzna wstał na powitanie, a panowie wymienili się silnym, męskim uściskiem dłoni – Cześć Jaśmina – zwrócił się do mnie uradowany, na co odpowiedziałam mu uśmiechem i usiadł w fotelu obok.

- Panno Galińska, ten sezon miał być ostatnim punktem naszej owocnej współpracy i na pani życzenie nasze drogi miały się rozejść – zaczął oficjalnie, rozsiadając się wygodnie w swoim skórzanym fotelu i opierając splecione dłonie o swój brzuch, na którym na ostatnich szwach opinała się śnieżnobiała, starannie uprasowana koszula – Ale kiedy minęło już trochę czasu, a emocje opadły, czy jednak nie zechciałaby pani kontynuować swojej pracy dla nas?

Ze zdumieniem uniosłam do góry brwi i niemal natychmiast odwróciłam się nerwowo w stronę Kruczka posłusznie wsłuchanego w słowa prezesa, które nie zrobiły na nim najmniejszego wrażenia.

- Oczywiście nie zawrzemy z panią żadnej nowej umowy, stara została rozwiązana za porozumieniem stron – oznajmił z przekąsem sięgając po niebieską teczkę, spoczywającą dotąd przed moim nosem, ewidentnie rozważając kontynuację swojej wypowiedzi.

- Nie rozumiem – wymamrotałam wpół zdania, przerywając w pauzie prezesowi i czując, że to całe konspiracyjne spotkanie ma na celu umorusanie mnie w jakimś cieplutkim, skocznym gówienku po same uszy.

- Werner Schuster, a później Alfons Hörmann, prezes niemieckiej federacji skoków skontaktowali się ze mną, a później z prezesem Tajneram w twojej sprawie, a właściwie w złożeniu ci propozycji zatrudnienia w ich męskim zespole – zaczął Łukasz, spoglądając na mnie niepewnie, zagryzając nerwowo dolną wargę i w końcu włączając się do dyskusji w sprawie, w której z pewnością również odgrywał niebagatelną, kluczową rolę – Swoją drogą to miłe i dżentelmeńskie, że najpierw zwrócili się z tym do nas.

Zamrugałam nerwowo kilka razy powiekami, gdyż docierał do mnie cały nonsens i opary absurdu tej sytuacji. A może to tylko pot Tajnera.

- Przepraszam – chrząknęłam, marszcząc przy tym czoło, jakby coś mi się nie zgadzało – Wiem, że damie nie przystoi, ale po jakiego diabła mieli by mnie chcieć zatrudniać? To się kupy nie trzyma. Rzesza doświadczonych i bardziej wykwalifikowanych fachowców tylko czeka na telefon z Federacji.

- No dobrze, nie owijajmy w bawełnę – żachnął Apoloniusz, kiedy oponował swoje gwałtowne perturbacje śmiechowe, w jakie przed chwilą wpadł – Kawa na ławę – westchnął ciężko, rozpinając zamaszystym ruchem guzik zapięty przy samej szyi.

- Może w największym z możliwych skrócie, panie prezesie – wtrącił Łukasz, unosząc w takcie dłoń i niespokojnie poruszając się obok mnie, lecz kiedy otrzymał pozytywną odpowiedź zwrotną reklamowaną spokojnym i opanowanym kiwnięciem głową Tajnera, odetchnął i przetarł dłonią mokre czoło.

Coś mi tu śmierdzi. I to już na pewno nie jest pot Apolla.

- Austriacy siedzą na tykającej bombie, praktycznie w kuluarach już wiadomo, że to był ostatni dech spektakularnej maszyny Pointnera i samego Alexa. Niemcy chcą więc zdobyć monopol i na długo rozgościć się w pierwszym rzędzie. Inni przestali stwarzać drużynowe zagrożenie, ale niepokoją ich Słoweńcy i rzecz jasna my. Słoweński serwismen już zajmuje się niemieckimi nartami, a ty masz pomagać Christinowi ich fizjoterapeucie.

Przełykasz głośno ślinę, nerwowo miętoląc pomiędzy palcami mokry rąbek twojej ołówkowej spódnicy.

- Będą się chcieli dowiedzieć jakim sprzętem operowaliśmy, jakie techniki stosowaliśmy i co zmieniliśmy w kombinezonach. Oczywiście rzucimy ci jakieś ochłapy dla nich, przede wszystkim takie powszechnie znane i stosowane wszędzie oraz takie, których w następnym sezonie nie będzie można używać, ale ty za to będziesz informowała nas kiedy będzie nadchodziło niebezpieczeństwo z ich strony – zakończył tajemniczo, zniżając głos do konspiracyjnego szeptu i patrzył na mnie wyczekująco. To wszystko zaczynało mi przypominać tani, sensacyjny film szpiegowski, a zdrowy rozsądek nakazywał spierdzielać gdzie pieprz rośnie, oby z dala od tego skocznego cyrku, od którego już dawno powinnam się odciąć.

- Mam być kretem? Podwójnym? – parsknęłam kpiąco, jednak piorunujący wzrok poczciwego Tośka zastopował mój nagły wytrysk dobrego humoru – Mam możliwość odmowy? – przekalkulowałam na spokojnie.

Moje pytanie zastygło w gęstej pajęczynie zduszonego lipcowego powietrza, a marsowa mina Kruczka nie zdradzała żadnych emocji. Wprawiony w konsternacje moim pytaniem Tajner spuścił wzrok w dół, jakby szukając poprawnej odpowiedzi.

- Jaśminka – westchnął Łukasz, a po tonie jego głosu już zdałam sobie sprawę, że jestem na straconej pozycji i jakakolwiek walka z wiatrakami nie ma najmniejszego sensu – Jeśli odmówisz Niemcom, prawdopodobnie zaszantażują cię ujawnieniem szerszej opinii publicznej twojego… – zawahał się i ściągnął brwi, skutecznie rozważając dobór odpowiednich słów - …krótkiego epizodu z Morgensternem.

Jego dobitnie wypowiedziane słowa, odbiły się echem od pastelowych ścian, hucząc i pulsując w mojej głowie. Wciąż na dźwięk jego imienia przechodził mnie zimny dreszcz wzdłuż linii kręgosłupa, a delikatne ukłucie w sercu wciąż nosiło w sobie namiastkę rozczarowania, którego smak zduszam na spierzchniętych ustach, związanych w wąską kreskę.

- Chyba nie warto poświęcać swojej kariery dla jednego błędu młodości?

Przeniosłam na niego swoje wyblakłe, otępiałe spojrzenie, które przed chwilą ulokowałam gdzieś w martwym punkcie na ścianie, ponad głową mojego rozmówcy.

Apoloniusz Tajner nerwowo wystukiwał palcami nieznany rytm o blat biurka, a ja w tamtej chwili przysięgłam sobie, że skoro przeklęty skoczny świat się o mnie dopomina, to gorzko mnie popamięta.

Witam. Ruszamy.
Najlepszego w 2017!
Kamil wygraj to TCS.
Nigdy nie dokończeni sublimacyjni, tylko czy jest sens?