08. "Czy ty nie rozumiesz, że to wszystko twoja wina?!"

Odbijające się od białego, iskrzącego, zbitego śniegu poranne promienie wschodzącego słońca przedzierały się prze zakurzone framugi nieszczelnie zamkniętych okien, budząc dopiero co poniektórych skoczków w fińskim hotelu. Ich twarze wykrzywiały się zapewne w kwaśnych grymasach, kiedy z  uporem maniaka, po omacku i całkowicie na oślep szukali swoich niemiłosiernie dzwoniących budzików w najnowszych iphonach. Tymczasem ja przechodząc przez hol zaciskałam mocniej gumkę, którą wiązałam włosy i zakładam słuchawki, w których już za chwilę miały rozbrzmieć niszczące błonę bębenkową dźwięki Linki Park. Przesuwam palcem po playliście poszukując In the end, a mocne trącenie w ramię przez postawny bark powoduje, że mój sprzęt wypada z moich uszu. 

- Jas, muszę z tobą o czymś porozmawiać – nieco jeszcze zamglone, niebieskie tęczówki Wellingera przeszywają mnie na wylot, a zniżony konspiracyjny szept, napina wszystkie moje mięśnie - Ale nie tutaj – dyskretnie rozgląda się dookoła, a ja badam jego twarz rozbieganym wzrokiem, próbując odczytać z niej więcej niż potrafi wyrazić.

- Coś się stało? – spytałam z niepokojem, przełykając głośno ślinę i już prawie uwierzyłam, że może faktycznie w kuluarach dzieje się coś poważnego, o czym powinnam wiedzieć. Prawie. Być może inteligentnie zwęszył moje nadmierne zainteresowanie sprawą, iż błędnie wydedukował, że ugra coś przy okazji dla samego siebie.

- Wyjdziemy gdzieś popołudniu? – nerwowy uśmiech zagnieżdża się niepozornie w kącikach jego ust, a dłoń ląduje na ścianie tuż obok mojej głowy.

- Nie – wzdycham cicho, kręcąc głową.

- Na kawę – nie ustępuje i unosi szelmowsko do góry brwi - Jaką pijesz? Małą, czarną? Z mlekiem? Słodzisz?

- Nie.

- Nie? – powtarza z niedowierzaniem - No tak, przecież ty sama jesteś taka słodka – uśmiechnął się szelmowsko, pochylając się nade mną delikatnie, a ja wywróciłam teatralnie oczami.

- Nigdzie z tobą nie idę – chcąc dodać stanowczości swoim słowom, nieroztropnie położyłam dłoń na jego torsie przesłoniętym jedynie materiałem drużynowej bluzy. Chciałam jedynie zahamować jego entuzjazm, lecz mój dotyk jedynie rozochocił go jeszcze bardziej.

- Dlaczego? – marszczy czoło z niezrozumieniem - To tylko kawa, nie proponuję ci seksu, Jas.

- Dobrze, że się określiłeś – parsknęłam śmiechem - Ale dalej nie!

- Naprawdę masz mnie za taniego podrywacza? – obrzucił mnie niezrozumiałą pretensją, sączącą się z jego pełnych, kształtnych, różowych warg.

- To nie tak – zaprzeczam, przygryzając wargi, lecz nie posiadam żadnych argumentów.

- To dlaczego się ze mną nie umówisz? – zniża nieco swój szelmowski głos, próbując uwodzicielsko się uśmiechnąć.

- A dlaczego mam to zrobić, Andi?  - mrugam kilkukrotnie z zaszokowania i przechylam lekko głowę, dając sobie zbyteczny czas na chwilę zastanowienia – Aha – ożywiam się odpowiadając z przekłamaną oczywistością i wyszczerzonymi zębami - No bo ty jesteś przecież taki piękniusi.

- Ty też mi się podobasz, ale to już chyba ustaliliśmy – łapie za kosmyk moich włosów i owija go sobie wokoło wskazującego palca, rozchylając kusząco wargi.

- Śpieszę się, na poranny jogging, Welli – odpycham go od siebie stanowczo, niemal na głębokim wdechu wybiegając z hotelu i rozpoczynając poranną przebieżkę. Wypuszczam z najgłębszych zakamarków płuc powietrze, delektując się mroźnym podmuchem przepalającym moje płuca. Iskrzący śnieg w Kuusamo trzeszczy pod naporem moich butów, kilka głębokich wdechów, co raz szybsze tętno, miarowe tempo, szczypiący w zaróżowiałe policzki mróz i natłok kłębiących się myśli chwilowo zamarza. Właśnie zastanawiałam się czy może nie zrobić sobie jakiegoś artystycznego zdjęcia na instagram z odbytym porannym treningiem zawstydzając porą samą Lewandowską, kiedy pojawiająca się obok mnie postać zakłóciła zupełnie mój wewnętrzny spokój i równowagę oraz zewnętrzne poczucie estetyki krajobrazu. Do tej pory skutecznie unikaliśmy wspólnych, porannych przebieżek. Czy ten poranek mógł rozpocząć się jeszcze gorzej?

- Uświadomiłem sobie, że miałaś rację – przechylił głowę, a z jego spierzchniętych ust wydobył się biały, zmarznięty obłączek. 

- Kim jesteś i co zrobiłeś z Gregorem? – zerknęłam na niego kątem oka, mamrocząc z porażającym niedowierzaniem.

- Serio, mówię całkiem poważnie – uniósł ręce, na dowód prawdziwości jego słów i uśmiechnął się lekko.

- Przyznajesz się do błędu? -pokręciłam głową, nieco zwalniając, aby mógł dotrzymać mi kroku - To nowość, dziwne uczucie, daj mi chwilę się przyzwyczaić – niemal wysapałam pomiędzy haustami powietrza.

- Obwiniałem najbliższych o moje niepowodzenia, choć to oni przez ten cały czas mnie wspierali – wyjaśnił cierpliwie nasączając poczuciem winy każde słowo, a melodia jego głosu tańczyła gdzieś uparcie w mojej głowie na długo po tym jak zrobił wymowną pauzę - Nie mogę sobie darować tego w jaki sposób potraktowałem Sandrę – wykrzywił twarz w kwaśny grymas - Zrobię wszystko, żeby mi to w końcu wybaczyła.

- Super – wycedziłam, wyzbywając się jakiejkolwiek empatii dla jego godnego pochwały czynu.

Sama nie wiem dlaczego, chyba nie chciałam, żeby doszedł do takich wniosków.

- A ty? – zagaił nieco prowokacyjnie, lecz ewidentnie zaciekawiony.

- Co ja? – żachnęłam się, obdarzając go niezrozumiałym spojrzeniem.

- Jest ktoś komu chcesz wybaczyć? – naciągnął mocniej na czerwone uszy swoją czapkę.

- Nie – prycham - Mam dość zarozumiałych dupków.

- To, że trafiłaś na dwóch idiotów, to wcale nie znaczy, że wszyscy faceci tacy są, wiesz? – rozciągnął kąciki ust w zawadiackim półuśmiechu.

- Masz się za wyjątek? Doprawdy? – niepohamowana i niekontrolowana ironia wdarła się na moje usta, czym ewidentnie zagrałam na ostatnich strunach cierpliwości miłego Austriaka, którego mięśnie twarzy stopniowo się napinały.

- Co ci się we mnie tak nie podoba, co? – rzucił na wpół rozdrażniony, a jego czekoladowe tęczówki zabłysnęły ze złości. Granica jego powściągliwości została właśnie przed chwilą przekroczona i powoli dawał upust targającym nim emocjom, których do końca sam nie rozumiał i nie potrafił okiełznać. Ta niepojętna frustracja, kiedy coś szło po jego myśli i ta przepalająca siła, która sprawiała, że nie potrafił być na nią zły dłużej niż minutę. 

- Twoje ego, Gregor – wystawiłam koniuszek języka w jego stronę, ewidentnie się z niego naigrywając.

- Tak naprawdę to od dziecka walczę z nieśmiałością – zniżył głos do konspiracyjnego szeptu i spuścił zawstydzony głowę, po czym wykorzystując moment mojej dekoncentracji pociągnął mnie za sobą do dołu i obydwoje runęliśmy na białej i twardej pokrywie śniegu – Żartowałem – zaśmiał się perliście, unosząc sugestywnie do góry brwi, ewidentnie zadowolony z faktu, że przygniata go mój ciężar.

- Kto ostatni ten przegrywa – mój słodki głos owionął jego twarz, a kiedy zdążyłam się podnieść i otrzepać spodnie z brudnego śniegu ruszyłam do przodu z triumfującym uśmiechem na ustach, pozostawiając szatyna wciąż w półsiedzącej pozycji.

- Ej, to nie fair, Jas! – krzyknął za mną, a jego głos roznosił się już echem - Kiedyś cię dogonię! Zobaczysz!

- Schlierie, co ty odwalasz?

- Boże, Kraft! – jęknął przeciągle Gregor wywracając teatralnie oczami i przecierając zamaszyście twarz - Jesteś moim cieniem, czy co?

- Raczej głosem rozsądku – skwitował kąśliwie, rzucając spojrzenie w pustą przestrzeń drogi wydeptaną przez jaśminkowe kroczki.

- To chyba się gdzieś zgubiłeś – wymamrotał pod nosem, jednak na tyle głośno by nie umknęło to uwadze Stefanowi i jego wykrzywionej twarzy.

- Właśnie widzę i zapobiegam – młodszy skoczek podał rękę Schlierenzauerowi i pomógł mu wstać.

- Daj spokój Stefan, to tylko gra – szatyn machnął lekceważąco ręką, zbywając swojego kolegę bagatelizującym tonem - Jeśli obydwoje, dorośli ludzie zgadzają na flirt, to tylko zabawa.

- Jaka gra? Co ty pieprzysz? – spytał z niedowierzaniem, wypuszczając powoli powietrze z ust i pozostawiając na chwilę rozwarte wargi.

- Nie będę jak Morgi, nie będę się za nią tanio uganiał ani nie będę żebrał o chwilę atencji, jak ten goguś żigolak z Niemiec – pociągnął nosem i włożył nonszalancko dłonie w kieszenie dresowych spodni.

- W końcu jasność niebieska na ciebie spłynęła i przemówiła przez ciebie mądrość, dzięki ci Panie za ten dzień – brunet wzniósł oczy ku górze odprawiając swoje dziękczynne modlitwy, czemu Gregor przyglądał się z malującą się na twarzy pogardą.

- Sama będzie się za mną uganiać, zobaczysz – poklepał niższego od siebie skoczka po plecach z uśmiechem chochlika.

- Ja jebie – westchnął, uderzając się w czoło z otwartej dłoni - Ty ewidentnie masz coś z głową.

- Może – wzruszył jedynie bezwiednie ramionami.

- O co ci tak naprawdę chodzi, Schlierie? Raz jej nienawidzisz, potem stajesz w jej obronie na każdym kroku, później znowu nie chcesz o niej słyszeć. A teraz?

- Wkurza mnie, okej? – zaparzył się, zaciskając szczękę i kopiąc nogą w zbitą grudę śniegu - Wkurza mnie, bo chyba mi się podoba, wkurza mnie, że Morgi ją miał, wkurza mnie, że mu pozwoliła, że mu się dała, wkurza mnie, że próbuję ją usprawiedliwić tym przez co przeszła. Wkurza mnie ten ryj Durma. Wkurza mnie, że kręci się koło niej tej Wellinger, wkurza mnie, że temu jebanemu Freitagowi źle patrzy z oczu. A wiesz co mnie najbardziej wkurza?

- Co?

- Ty.

Tamta noc na Cyprze też go wkurza.

Zawody w wietrznym Kuusamo niemal co roku potrafiło niesprawiedliwie wypatrzeć wyniki zawodów, jak i przyprawić o szybsze bicie serca na metalowej belce. Respekt przed tą skocznią budził się w każdym zawodniku, który choć raz widział ten fatalny upadek Thomasa Morgensterna z 2003 roku. Pomimo pamiętnego spektaklu serii salt człowieka w pomarańczowym kombinezonie, nie pozostawiło to na nim najmniejszego śladu, prócz kilku siniaków i małym stłuczeniu. Mimo to dzisiaj od początku coś wisiało w fińskim powietrzu, dawało się wyczuwać nerwowe zachowania i to niewytłumaczalne napięcie zagęszczające atmosferę. Słoweńcy nie mogli znaleźć swojego bagażu, w nowym norweskim łóżku do masażu wyskoczyła sprężyna, ja zatrzasnęłam karty w hotelowym pokoju, a Skrobot nie mógł doliczyć się odpowiedniej liczby nart. Spirala pośpiechu i związanych z tym kierowanych do siebie nieuprzejmości samoistnie się nakręcała, nawet do tego stopnia, że Herbert skoczył sobie do gardeł z Markiem. Austriackiego fizjoterapeutę i doktora niemieckiej kadry musiał rozdzielać sam Walter, który niespodziewanie znalazł się akurat w samym oku cyklonu. Najpierw na skoczni w końcu wiatrowi kręcącemu na zeskoku nie dał rady Anze Lanisek, ale najgorsze miało dopiero nastąpić. Andreas siedział właśnie na belce i czekając na zielone światło swobodnie machał sobie tymi swoimi szkitami, jak miał w zwyczaju robić, gdy strasznie się tam na górze nudził. W końcu kiedy Werner go wystartował, wydawałoby się, że po wyjściu z progu wszystko było w porządku, jednak w ułamku sekundy lewa narta dostała niestabilnego podmuchu, a sam Wellinger począł chaotycznie wymachiwać rękoma broniąc się przed nieuniknionym upadkiem w twardą, skostniałą bulę. Jego ciało odbiło się od zeskoku kilka razy, aż w końcu niczym bezwładna marionetka sturlało się na dół. Przecież widziałam to już nie raz, przecież przeżyłam już to przy Morgensternie nie raz, a mimo to wciąż nie potrafiłam profesjonalnie zareagować na sytuację. Mimo, że przebiegający obok mnie Dormfuller kazał mi zostać z zespołem, nie potrafiłabym w ciągu ułamka sekundy podbiec w ramach moich zakichanych obowiązków do potrzebującego natychmiastowej pomocy zawodnika. Przełknęłam głośno ślinę, czując gdzieś w głębi, że powinnam biegać sobie po kolarskich szosach, pomarańczowych boiskach, czy zielonej murawie. Każda skręcona kostka, zerwane wiązadła, złamany nos, wybity bark, czy nawet otwarte złamanie nie było dla mnie najmniejszym wyzwaniem i praktycznie w ogóle mnie nie ruszało. Ale to? To co tutaj się dzieje czasami mnie przerasta. A może w tej chwili bardziej przerażał mnie szczegół, który może w przypływie adrenaliny zdążyłam wychwycić. Kiedy narta Andiego dostała powietrza, jego wiązania były ewidentnie niedopięte, a przynajmniej wyglądały na mocno rozregulowane. Kiedy Weli przytomny pokazał kciukiem, w stronę publiczności, że wszystko jest w porządku, a w dodatku prawie wstał o własnych siłach, od razu przemieszczałam się w kierunku karetki, do której mieli go za chwilę przenieść.

Dłoń Schlierenzauera mocno szarpnęła moje przedramię i zawróciła mnie z powrotem w przeciwnym kierunku - Chcesz do niego jechać? Zwariowałaś? – wysyczał przez zaciśnięte zęby, obdarzając mnie na wpół poirytowany jak zatroskany.

- Nie dajesz ludziom drugiej szansy, Gregor, prawda? – wyrywam się z jego uścisku choć zbytnio przed tym nie oponuje.

- Jeśli ktoś raz cię oszukał, oszuka ponownie, jeśli ktoś raz zawiedzie, będzie zawodził, jeśli ktoś raz cię skrzywdzi, będzie krzywdził dalej, więc moja odpowiedź brzmi nie – pokręcił niemo głową, wciąż świdrując mnie tym swoich cholernym, wyczekującym spojrzeniem piwnych od światła lamp tęczówek.

- Szkoda, bo może ty też kiedyś będziesz jej potrzebował.

Odwracam się do nie go plecami i podbiegam do niesionego na pomarańczowych noszach Wellingera, który kiedy tylko dostrzegł mnie kątem oka od razu niespokojnie się poruszył i z malującym się na wykrzywionej z bólu twarzy półuśmiechem wyciągnął dłoń w moim kierunku.

- Andi!

- Ty zostajesz tutaj! – na mojej drodze tym razem wyrósł rozwścieczony Freitag z potarganymi kruczoczarnymi włosami – I zapomnij nawet o tym, że pojedziesz go odwiedzić.

- Mam to w dupie! Wiesz co mi możesz, Richard?

- Czy ty nie rozumiesz, że to wszystko twoja wina?! – krzyknął potrząsając moimi ramionami, a jego źrenice zabłysnęły ze złości – To wszystko przez ciebie – wyszeptał już złamanym tonem głosu i odetchnął powoli, a widząc moje wymalowane na twarzy przerażenie, którego nawet nie próbowałam przed nim ukryć, powoli spuścił głowę i odszedł, zostawiając mnie pośród zafrasobliwionego tłumu ludzi, trącających mnie w pośpiechu swoimi łokciami.

Ho, ho, ho jest tu ktoś?